Ook Nijlense brandweermannen waren in de weer tijdens de grote watersnood van enkele weken geleden. Een van hen, Gert Verhaegen, doet zijn verhaal en het is een pakkend relaas. Groot respect en dankbaarheid voor ‘onze jongens’ die in heel gevaarlijke omstandigheden het hoofd koel konden houden en zo mensenlevens redden. Vertel maar Gert.

Wim Vandermosten (post Nijlen), Yoni Pauwels (post Puurs), Gert Verhaegen (post Nijlen), Peter Crabbe (post Puurs). Beneden: Andre Ielegems (post Niel). Achteraan: Yves Truyts (post Niel), Walter Billiau (post Niel)

Donderdag 15 juli, 1u50 in de nacht en plots gaat de pager af, een oproep voor ‘bijstand duikers’. Dan schiet je in een aantal reflexbewegingen na mekaar om zo snel mogelijk uit je bed en in de kazerne te geraken. Maar tot zover het vertrouwde. Dit was iets heel anders, ver weg van Nijlen en toch ook weer niet zo ver. Extra kledij, eten en drinken waren nodig en ook een boot, die kwam uit Niel. Daar hebben ze er een met de nodige pk’s en ervaren stuurmannen voor op sterk stromen water. Veel vragen en kriebels, tot ze in de hoofdkazerne van Luik de opdracht meegaven: “Ga met een autopomp van Luik mee naar de Avenue des Thermes in Chaudfontaine en evacueer de mensen uit hun huizen. Die zitten allemaal op de eerste verdieping, want daaronder staat alles onder water”. Dan slik je wel even als je zoiets te horen krijgt.

Door de extreme stroming beslisten we  om eerst stroomopwaarts te werken, zodat we zeker terug konden. De sterke stroming verplichtte ons om een evenwijdige straat te nemen voor de eerste evacuatie. Aan de voortuintjes van de huizen gingen we (duikers) in het water om tot de huizen zelf te komen. Letterlijk en figuurlijk een duik in het onbekende, zowel de stroming als de diepte en de aanwezige hindernissen waren onbekend. Met fierheid kunnen we vertellen dat we ongeveer een 40 personen hebben kunnen redden!!

‘Tijdens één van onze acties heeft Wim veel geluk gehad toen hij geplet werd tussen boot en lantaarnpaal.’

De stroming werd sterker. Toch gingen we nog 1 poging doen om enkele mensen te halen. Toen heeft onze boot het heel hard te verduren gekregen. Tijdens één van onze acties heeft Wim veel geluk gehad toen hij geplet werd tussen boot en lantaarnpaal. Gevolg een paar gekneusde ribben en enkele dagen werk onbekwaam. Er zaten verschillende soorten puin, planten en dergelijke mee in de stroming en dit werd regelmatig tegen de boot gesmeten. Plots geen sturing en aandrijving van de boot meer! We waren een speelbal, als een notendopje werden we tegen de gevel van een huis geduwd. We moesten ons daar vastmaken zodat we niet naar de andere zijde van het huis geduwd werden. Daar was de stroming nog sterker. Na een grondige controle van de motor probeerden we met man en macht terug te vechten tegen de stroming. Met veel geluk konden we ons bevrijden uit deze benarde situatie. We voeren terug naar de aanlegplaats en daar bleek dat alles van de motor stuk was. Bescherming, schroef en zelfs de staart waren beschadigd. Iedereen stond machteloos van toen af. Een andere boot kon op dat moment geen redding bieden, een te sterke watermassa en zo’n stroming is machtiger dan mens en materieel.

 

“Het gevoel om meer te willen doen maar het niet kunnen, dat sleep je mee”

We zagen bushokjes uit de grond getrokken worden, zeecontainers dreven als niets op je af. Het zijn beelden die op ons netvlies gebrand staan en waarschijnlijk nooit meer weggaan. Het gevoel om meer te willen doen en het niet kunnen is niet simpel. Regelmatig keken we naar elkaar met de gedachte “komen we zelf nog thuis?”. Toch krijg je ook een gevoel van voldoening door de warme appreciatie van de inwoners. Na moeilijke uren en het besef dat je op dat moment daar niets meer kon doen, was het tijd voor aflossing. We dachten om terug naar de kazerne van Luik te gaan om daar de nieuwe ploeg van onze zone te briefen. Maar de kazerne was niet meer bereikbaar, zelfs niet voor de eigen mensen. Dan maar bellen met info naar de collega’s en terug naar huis langs Bastogne. Een rit van 4 u om terug in een warm nest te komen.

“Naales verstaan ze overal”

Bij thuiskomst meldden we ons terug beschikbaar om eventueel de volgende dag terug te gaan. Dat zou niet nodig zijn. Tot ’s morgens de telefoon van zich laat horen. Oei toch vertrekken! Snel alles terug klaarmaken om met een nieuwe ploeg te gaan helpen in Comblain au pont. Daar was het rustiger en zo konden we nog mensen evacueren. Daar bleek wel dat de communicatie en aansturing van de Vlaamse ploegen een groot probleem was. Niet de taal want Naales verstaan ze overal😉. We kregen door de aanwezigheid van de grote internationale reddingsploegen als kleinere ploegen niets of zeer weinig door. De Vlaamse zones zijn nog omgevormd  tot 1 grote Vlaamse zone maar ook dat hielp niet echt. Die avond is er dan ook beslist dat de reddingsacties uit Vlaanderen gestopt werden.

De volgende fase om ploegen voor pompwerken en dergelijke te sturen werd opgestart.  Aan de pompwerken en opkuis heb ik bewust niet deelgenomen. Deels om andere collega’s ook de kans te geven om te gaan, en het thuisfront ook te bedienen als het nodig was. Het heeft een sterke indruk achtergelaten. Je komt zoiets enkel tegen in de betere actiefilms met bekende acteurs in de hoofdrol. Maar plots is het realiteit, hier en nu…

Gert Verhaegen


Bekijk hier de video van onze helden in actie.

Deel dit artikel
THEMA