Jos, wat herinner je je nog van de begindagen bij VC Flamingo’s?
Ik ben in 1975 bij Flamingo’s beginnen spelen. De club bestond toen al een aantal jaren. Ik was middenman in een team dat uitkwam in een reeks die ‘eerste gewest’ heette. We trainden toen op de speelplaats van het githo. Zodra de sporthal werd gezet, gingen we daar spelen. In die periode werd in de Katerstraat de bekende betonnen kantine van VC Flamingo’s gebouwd. Ik ben tot mijn 60 jaar volleybal blijven spelen, da’s dus toch meerdere decennia. In 1992 werd ik voorzitter, toen René Dieltjens stopte. Dat viel me eigenlijk direct mee. Weet je, als je zo’n goeie secretaris hebt als Eddy Stassijns, dan is het makkelijk!
Hoe anders was het toen allemaal?
Het verliep allemaal heel gemoedelijk. Iedereen stond altijd klaar om te helpen, ook de vrouwen van de bestuursleden bijvoorbeeld. Er waren ook veel meer spelers toen, de plaatsjes in de eerste ploeg waren heel duur! Het waren natuurlijk andere tijden. Roken in de kantine was de normaalste zaak van de wereld, net als drinken, maar dat is nu nog zo. Er zijn daar wel eens wilde feestjes geweest, veel meer vertel ik daar niet over, behalve dan dat we heel veel plezier maakten. Iedereen was er ook altijd bij, de oud-Flamingo’s fladderden daar ook het hele weekend rond.
Noem eens enkele hoogtepunten uit de clubgeschiedenis
We hadden elk jaar een hoogtepunt met het familietornooi, buiten aan de kantine. Daar was plaats voor velden en dat was ook nodig want half Nijlen kwam daar op af. We hadden tot 32 ploegen, elk café was vertegenwoordigd en als bijna alle sets gespeeld waren, dan was er de klassieke eindstrijd tussen de familie Dillen en de familie Jacobs. Die families hadden allebei grote zonen die goed konden volleyballen.
Persoonlijk vond ik het een hoogtepunt toen we met Flamingo’s kampioen werden in de eerste divisie en promoveerden naar eerste nationale, dat was geweldig. Helaas lagen er kapers op de kust, ploegen uit de omgeving die er geld tegenaan smeten en onze spelers kwamen wegkopen. Zo volgde op het hoogtepunt voor mij persoonlijk helaas meteen ook een dieptepunt. Maar van opgeven is bij een volleyballer geen sprake. We begonnen met de tweede ploeg opnieuw te bouwen vanuit tweede provinciale en we klommen terug naar boven.
Nu spelen we opnieuw in de eerste divisie, weliswaar onder een andere naam want in 2003 gingen Flamingo’s en Heidesmash samen en zo werd FH Nijlen geboren.
We hebben een paar keer de beker van Antwerpen gewonnen, waarbij we de eerste ploeg van Zoersel uitschakelden onderweg. En in het seizoen 20120-2013 haalde ons herenteam de finale van de Beker van Vlaanderen, met Wim Sneyers als coach. Dat was toen de match van de maandag op RTV.
Welke was de zotste match die je hebt meegemaakt?
Daar moet ik niet lang over nadenken. We speelden in de eerste divisie tegen Tongerlo. Die hadden hetzelfde meegemaakt als wij, heel wat spelers waren weggekocht. Die kwamen met een ploeg uit het gewest tegen onze eerste ploeg spelen. Jan Jacobs begon te serveren in die set en hij is daar van heel de set niet meer mee gestopt! 25 keer na mekaar leverde een opslag van hem een punt op! Dat heb ik nooit meer gezien, een foutje maken is zo snel gebeurd met een opslag in het net of buiten, maar niks daarvan, het werd gewoon droogweg 25-0!
Heb je een idee hoeveel kinderen er in al die jaren volleybalplezier en vriendschap gevonden hebben in de club?
Da’s heel moeilijk te zeggen, we hadden gemiddeld 250 spelers per jaar dus op die 30 jaar zijn er dat zeker duizenden geweest! Die jeugdreeksen zijn trouwens het mooiste van allemaal, met de ouders die komen kijken. Het is leuker dan bij ‘de groten’, het gaat echt over het volleybalplezier.
Het wordt de laatste jaren steeds moeilijker, er is minder interesse. We hebben nu nog 4 ploegen heren en 5 ploegen dames, ook bij de jeugd spelen er meer meisjes dan jongens. We hebben allemaal zoveel keuze om onze vrije tijd in te vullen, da’s anders dan vroeger.
Wat hoop je nog voor de club voor de komende jaren?
Als we ons niveau kunnen behouden én we blijven samen plezier maken, dan is het perfect. Nijlen mag trots zijn op FH Nijlen en we werken aan de toekomst, we blijven de infrastructuur verbeten zoals pas gebeurde aan de sporthal.
Wat mijzelf betreft, als er zich een opvolger aandient, dan mag hij of zij het overnemen, ik hoef dat niet persé te blijven doen