De mannen die Nijlen leerden lopen

Waarom wilden jullie coach worden voor wat in het begin Start to Run^® noemde?

Roger: Ik ben gestart met lopen op mijn 45e en ik ondervond vrij snel dat sporten een positieve invloed had op mijn lichaam. Ik heb het dan niet alleen over een betere conditie maar ook over sport en bewegen als uitlaatklep voor stress, voor een betere nachtrust …  Als coach kan je dit mee overbrengen aan de mensen.

Willy: Ik wilde vooral mijn positieve ervaringen van de 3 sessies die ik zelf als “bleu” gevolgd had, overbrengen aan andere mensen. Ik wilde de mensen ook laten ervaren dat er meer in hun lichaam zat dan ze zelf dachten … Heel vaak begon dat met “dat ga ik nooit kunnen” en een tijdje later klonk het van “het is me toch gelukt!” En natuurlijk: bewegen is gezond! Bovendien groeide het aantal deelnemers van 0 tot 5 km gestaag aan, allemaal dingen die maakten dat het me veel voldoening gaf.

Was het al van bij het begin een succes hier in Nijlen?

Roger: De eerste keer was in september 2001 met 20 deelnemers. Voor de tweede sessie in maart 2002 hadden we al een verdubbeling en de volgende sessies telden we meer dan 60 deelnemers. Dit succes is vooral te danken aan het feit dat wij ook na een sessie 3x per week bleven verder lopen, wat niet gebruikelijk is.

Jos: Dat heeft Roger al perfect uitgelegd! 

Hebben jullie een idee hoeveel mensen bij jullie les hebben gevolgd in al die jaren? 

Roger: Dat is moeilijk in te schatten omdat er verschillende mensen zijn die de cursus meerdere malen gevolgd hebben om diversen redenen (kwetsuur, zwangerschap, enz.). Het aantal ligt zeker boven de 500-600!  Wij telden niet alleen Nijlenaars maar ook deelnemers van omliggende gemeenten zoals Grobbendonk, Broechem, Berlaar, Itegem, Herenthout.

Wat maakt Nijlen een ideale gemeente om te (leren) lopen?

Roger: Zeker en vast, met zoveel rustige en landelijke wegen langs groen en velden, de uitgestrekte Kesselse Heide en de kilometerslange Netedijken.

Roger: Daarbij komt dat we ook over een geschikte “infrastructuur“ voor beginnelingen beschikken. Vooraleer we de “baan” opgingen, konden we hier eerst enkele weken oefenen. In het Hofke was dit iets minder het geval, maar in het Beekpark bleven we de eerste 5 weken (van een sessie van 11 weken) rondjes lopen. Zo kregen de deelnemers de kans om zich aan te passen aan het tempo van de groep. Zo konden we voorkomen dat er iemand achterbleef zodra we op de weg gingen.

Jos: Door het onregelmatige landschap konden we intervaltrainingen doen op het Molenbos wat nog onbekend was bij de lopers.

Ze zeggen dat je goed bezig bent als je nog kan praten tijdens het lopen en dat praten met mekaar, dat maakt mee het succes uit van de formule?

Jos: Natuurlijk! Praten helpt en verlicht de inspanning, het is een teken dat je voldoende zuurstof opneemt en je jezelf niet forceert. Wat je vertelt, dat speelt geen rol als het maar plezant is! Het is juist dit wat het lopen in groep zo aangenaam maakt.

Willy: Ik ben het volledig eens met Roger. Voor een coach was het eigenlijk gemakkelijk: als de groep luidruchtig was en onderweg werd er volop gekookt, tv gekeken, op reis gegaan, … dan betekende dit dat het tempo goed zat. Als het echter stilletjes werd in de groep, dan moest het tempo zakken, waar we als coach dan ook meteen voor zorgden.

Mensen leren lopen en zien dat er tijdens de lessen vriendschappen ontstaan, welk is het mooiste van de twee?

Roger: Beiden, zowel het lopen op zich als de vriendschappen.

Willy: Zoals Roger zegt: het is beiden even mooi. Enerzijds hebben alle mensen die de eindtest afgelegd hebben, de 5 km kunnen volmaken, zonder uitzondering. Anderzijds zijn er de vele vriendschappen die ontstonden en de goede band in de groep die er telkens groeide. Dat maakte het “leren” lopen zo veel gemakkelijker! 

Jos: Ik heb dezelfde ervaring als Roger en Willy. Alleen ben ik altijd met dezelfde groep blijven lopen. Ze zeggen zelf dat ze het nog moeilijk kunnen missen, omdat ze een goede conditie blijven behouden en ook de vriendschappen binnen de groep willen onderhouden.

Krijgen jullie zelf nog vaak berichten van mensen die bij jullie les hebben gevolgd?

Roger: Sporadisch komen mensen wel vertellen dat zij dankzij ons kunnen deelnemen aan de 10 Miles.

Willy: Inderdaad heel sporadisch. Het gebeurt wel meer dat we mensen tegenkomen die ons aanspreken van “Weet je het nog dat ik bij jou leren lopen heb …”

Wat is het bijzonderste dat er ooit gebeurd is of het meest speciale wat jullie ooit gezien hebben tijdens de lessen?

Roger: Een deelneemster (Annemie) had zich van uur vergist voor het afleggen van de test. De test ging door op zaterdag om 14 uur, maar de dame dacht het om 16 u was. Omdat er niemand aanwezig was maar er toch nadarhekken stonden, belde ze bij mij aan om te vragen wat er aan de hand was. Haar kinderen en man hadden zich al opgesteld met spandoek langs het parcours! Ik kon de man en de kinderen toch niet ontgoochelen en heb dan maar samen met haar de 5 km gelopen en haar diploma uitgereikt tot ieders jolijt.

Willy: Eén van de deelneemsters (een jong meisje) moest dringend plassen tijdens een loopsessie. We hielden halt met de groep zodat het meisje achter een boom of struik haar behoefte kon doen. Toen ze terug tevoorschijn kwam, zag ze er allesbehalve gelukkig uit: omdat het zo dringend was, was ze pardoes met haar billen in de netels gaan zitten …