Erevoorzitter Victor Nevelsteen, oprichter van de kring, werd de eerste voorzitter, heeft die taak 40 jaar aan één stuk uitgevoerd en heeft in 50 jaar in 50 toneelstukken meegespeeld. Victor, vertel eens, hoe is het destijds begonnen? Vanwaar en van wie de idee om met een toneelvereniging te starten?
We schrijven het jaar 1968 als pastoor Vermeiren op het idee komt om een toneelstuk op te voeren om geld bij mekaar te krijgen voor het opsmukken van de parochiezaal. Hij sprak mensen met een toneelverleden en zo gebeurde het dat in 1969 onder regie van de pastoor het stuk ‘De Enige Weg’ werd opgevoerd. De toneelmicrobe in mij kwam weer tot leven en samen met Rik Vervloesem zag in februari 1970 ‘De Wilgekatjes’ het levenslicht.
Hoe kwamen jullie tot de naam ‘Wilgekatjes’?
Het was Amelieke Goormans die algauw lid werd van de nieuwe vereniging, die de naam Wilgekatjes naar voor bracht. We waren in het vroege voorjaar en dan bloeien de wilgekatjes, vandaar.
Wie van de huidige leden is er al het langste bij?
Er zijn nog vier pioniers van het eerste uur bij ons: Karel Van Tendeloo, Guido Van den Eynde, Pol Van Camp en ikzelf (Victor Nevelsteen, nvdr.)
Komen er veel nieuwe, jonge leden bij?
Da’s een beetje dubbel. In het algemeen zie je wel dat jonge mensen langer studeren, van alle andere dingen willen doen en toneel spelen vraagt tijd. Het is dus niet zo eenvoudig, maar we zijn erg blij dat we er de afgelopen jaren enkele nieuwe jonge leden hebben bijgekregen. Dat heeft ook te maken met onze aanwezigheid op de laatste jaarmarkt die kon doorgaan. Daar hebben we de aandacht mee getrokken en over aandacht gesproken: iedereen die graag in de spotlights staat op het podium, of een passie heeft voor licht en geluid of die graag de handen uit de mouwen steekt voor nog zoveel andere taken achter de schermen, is en blijft van harte welkom in onze vereniging.
Welke genres hebben jullie gespeeld in de loop der jaren? En waar hebben jullie op de planken gestaan?
Toneel moet zijn zoals het leven: met een lach en een traan. In ons repertoire vind je zowel blijspelen als tragikomedies en drama’s, maar ook thrillers en komedies. De laatste jaren horen we steeds vaker van ons publiek dat ze liever komen kijken naar een vrolijk stuk omdat het leven vaak al ernstig genoeg is. Van bij de oprichting van onze vereniging spelen we steeds in de parochiezaal van Onze-Lieve-Vrouw in de Zandlaan. Enkele decennia geleden voerden we ook wagenspelen op waarmee wij present waren op de Nijlense folkloremarkt destijds. Deze korte stukjes leenden er zich ook toe om deze voor andere Nijlense verenigingen of rusthuizen op te voeren. ‘Eenakters’ noemen ze dat in het jargon. We hebben ook aan verschillende tornooien meegedaan en met succes. We wonnen prijzen!
Zijn er stukken of opvoeringen die er tussenuit springen?
De western ‘Sassafras’ was zowel qua decor (authentieke blokhut), technisch (afschieten van indianenpijlen met een kruisboog) als qua verhaal en personages toch wel echt een buitenbeentje. Spektakel en/of speciallekes vonden we ook in ‘Revisie’, ‘‘t Was de leeuwerik’, ‘Er was eens’, ‘Lili en Marleen’, … En aan de stukken die omwille van de grote rolbezettingen een uitdaging vormden, bewaren we mooie herinneringen. Ik denk hierbij spontaan aan ‘Vrouwenstaking’, ‘De Schoonzusters’, ‘Dwazen’, …. Ontroerend mooi waren o.a. ‘Harold en Maude’ en ‘Het Kerkhofclubje’. Andere onvergetelijke stukken waren ‘Van de brug af gezien’, ‘Paulette en haar vrienden’ en ‘Bollen op rollen’.
Wat is het grappigste dat er ooit gebeurd is?
Dat is voor iedereen verschillend natuurlijk maar voor mij was één van de leukste ervaringen toch de mannenstriptease in ‘Vrouwenstaking’. De mannen waren gekleed als Mexicanen met capes en sombrero’s en die kleren moesten allemaal uit, tot op de tijger-strings en dat terwijl hun toneel vrouwen zaten te joelen op de eerste rij! Dat was plezant voor spelers en publiek, dat goed meedeed. Je moet niet vragen hoeveel plezier we op de repetities gehad hebben.
Hebben jullie als gezelschap ook een evolutie ondergaan doorheen de jaren?
We zijn meer en meer met professionele regisseurs gaan werken, meestal met ondersteuning van onze huisregisseur. Dat is ons niveau ten goede gekomen en dat proberen we nog altijd verder op te krikken.
Wij spelen al jaren ook een gratis voorstelling voor de mindervaliden en mensen met een beperking uit de regio. Toneel moet voor iedereen toegankelijk zijn!
We willen ons publiek bedanken voor de grote steun die we al 50 jaar van hen krijgen. En trouwens, over die 50 jaar gesproken, we zijn ontzettend trots en blij dat we ons sinds 14 september 2021 een ‘Koninklijke Maatschappij’ mogen noemen! Dit brevet werd onlangs uitgereikt door de Gouverneur van Antwerpen, Cathy Berx. Enkele leden van ons bestuur mochten dit op een feestelijke manier in ontvangst nemen. Wij willen jullie, onze trouwe theaterliefhebbers, van harte bedanken. Zonder jullie hadden we dit niet kunnen waarmaken. Dus bedankt! Op naar de volgende 50 jaren en meer.
Tot slot, aan mensen die twijfelen om misschien ook toneel te gaan spelen, wat is er zo leuk aan?
Niet twijfelen, gewoon doen! Door in de huid van een personage te kruipen, vergeet je voor even je eigen dagelijkse beslommeringen. Al van tijdens het repeteren werkt dit erg bevrijdend. Door een drietal maanden intens samen te werken met je medespelers en de regisseur leer je mekaar beter kennen. Door iemand anders te spelen, leer je meer over hoe andere mensen denken en handelen en waarom. De apotheose van het hele productieproces zijn natuurlijk de toneelstukken en het applaus van het publiek dat daarop volgt.
In november spelen we ‘Cabardouche’, een volkse tragikomedie over het wel en wee in het Antwerpse Schipperskwartier.
Als deze keer alles goed gaat, dan hebben we op zaterdag 12 november première en spelen we ook nog op 18, 19 en 20 november en 23, 25 en 26 november.