*Sarah is een fictieve naam om de privacy van het slachtoffer te respecteren.
“Het begon klein, maar groeide uit tot iets wat mijn leven beheerste.”
Sarah: “Het is vreemd hoe snel je in een situatie verzeild raakt zonder dat je het beseft. Ik was enkele jaren getrouwd maar toen we onze zoon kregen, begonnen de kleine opmerkingen en de controle. Dat werd stap voor stap erger. Op een bepaald moment durfde ik zelfs niet meer te zeggen dat ik met vriendinnen afsprak.
De angst om hem boos te maken was constant aanwezig. Hij gaf voortdurend vernederende opmerkingen en belde me continu als ik een avond van huis was. Je denkt al snel: dit is mijn probleem, ik moet dit zelf oplossen. Je voelt je schuldig, je denkt dat het jouw fout is.
Het ergste was dat ik soms dacht: misschien is dit normaal, misschien stel ik mij aan.
Maar door erover te praten, besefte ik dat het echt niet oké was. Uiteindelijk kwam er een moment dat ik niet meer kon. Het kantelpunt kwam toen mijn omgeving merkte hoe ik veranderd was: van een enthousiaste, guitige jonge vrouw naar een teruggetrokken, gebroken moeder.”
Carolien: “Ik werk sinds enkele jaren voor de dienst Jeugd en Gezin van PZ Berlaar-Nijlen en zie dagelijks schrijnende situaties. In 2025 alleen al waren er in de zone 131 IFG-gerelateerde tussenkomsten en 135 dossiers. Het is dus zeker geen marginaal fenomeen. Het grootste aantal dossiers in onze zone gaat over fysiek geweld en verontrustende opvoedingssituaties bij kinderen.”
”De stap zetten naar aangifte was moeilijk.”
Sarah: “De psychische vernederingen en dreigingen werden steeds erger waardoor ik besloot te scheiden. Dat gaf wel fysieke afstand, maar toen begon hij me op allerlei manieren te stalken. Uiteindelijk was het een onverwacht gesprek met een collega dat me richting hulpverlening stuurde.
Ik had een affiche van het CAW bij de huisarts gezien. Daar boden ze een luisterend oor en verwezen me door naar het Veilig Huis. Ik kreeg er een casusregisseur (Steven, van Veilig Huis) toegewezen die onze situatie opvolgde. Bij hem kon ik terecht met al mijn vragen. Hij gaf uitleg bij de stappen die werden genomen en was dag en nacht bereikbaar. Voor het eerst voelde ik dat iemand écht luisterde en me geloofde.
Hij adviseerde me klacht in te dienen bij de politie, zeker omdat de situatie voor onze dochter onveilig werd. Dat vond ik heel moeilijk, want je moet opnieuw alles vertellen. Ik was bang dat men mij niet zou geloven. Maar de manier waarop ik ontvangen werd, stelde me gerust.”
Carolien: “Slachtoffers vinden rechtstreeks hun weg naar onze diensten, of via organisaties zoals het Veilig Huis. Maar ook zonder formele klacht kan er een dossier worden geopend. Vaak signaleren buren, scholen of hulpverleners hun bezorgdheid. Wij zijn verplicht dit ernstig te nemen en een proces-verbaal op te stellen.
Eens het dossier volledig is, gaat het naar het parket. Afhankelijk van de ernst van de feiten kan men bijkomende onderzoeksdaden vragen, zoals verhoren van minderjarigen, een sociaal onderzoek of zelfs het inzetten van een mobiel stalkingsalarm.”
“Je voelt je alleen, maar zét die stap om iemand in vertrouwen te nemen.”
Sarah: “Het heeft me maanden gekost maar vandaag voel ik me terug gelukkig en sterker. Ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Dankzij de steun van familie, vrienden én de hulpdiensten heb ik geleerd dat ik mijn eigen leven mag leiden. Mijn belangrijkste tip: trek op tijd aan de alarmbel voor het te laat is. Er is altijd een oplossing, ook al lijkt het uitzichtloos. Neem iemand in vertrouwen: je buurvrouw, collega of kennis. Uit eigen ervaring weet ik dat het vaak makkelijker is om open te spreken met iemand die wat verder van je staat dan een naaste, uit schaamte of angst.”
Carolien: “Onze boodschap vanuit de politie is duidelijk: praat erover, doe aangifte en zoek hulp. Er zijn altijd opties. Wij kunnen misschien niet alles oplossen, maar we kunnen er wél voor zorgen dat je je niet alleen voelt. Samen met onze partners zoeken we naar oplossingen op maat van jouw noden. Zo kunnen we je situatie beter, veiliger en gezonder maken.”
Heb je vermoeden van een ongezonde gezinssituatie in jouw omgeving of ben je zelf slachtoffer? Je kan gratis en anoniem terecht op 1712, contact opnemen met het CAW, het Veilig Huis (www.veilighuis.be) of bel onze diensten via 03 466 16 16.
We staan voor je klaar.