Het is misschien een voor de hand liggende vraag, maar wat doet Y-lines nu exact?
Yves: ‘Elke dag is er wel iemand die ons dat vraagt en het is heel moeilijk uit te leggen. Kort gezegd zijn we technische ontwerpers. We doen heel veel verschillende dingen en het is erg projectgebonden. We werken wereldwijd en doen misschien vier à vijf projecten per jaar, maar het zijn altijd grote opdrachten waar we maanden aan werken. Omdat we projectgebonden werken, bestaat ons team uit freelancers, elk met hun eigen specialiteiten. Onze klanten behoren tot de evenementensector, maar het zijn evengoed kunstenaars, musea, architecten of constructeurs die ons contacteren. Ik werk sowieso aan projecten waar ik zelf feeling mee heb en zeg niet op alles onmiddellijk “ja”. We vertrekken meestal vanuit een visual of een schets die we dan uitwerken. Ik vind het wel belangrijk dat ik zelf nog mee het concept kan uitwerken en mijn eigen input kan geven. We proberen altijd het idee van de klant technisch haalbaar te maken en zo dicht mogelijk bij het vooropgestelde plaatje te brengen. We situeren ons waarschijnlijk ergens tussen een ingenieur, een architect, een designer en een constructeur. We zoeken simplistisch gezien naar een perfect huwelijk tussen esthetiek en praktijk. Bij ons kan je terecht voor een totaaloplossing van ontwerp tot uitvoering.’
Hilde: ‘Alles begint met het uittekenen van het initiële idee en dan volgt het fabricatieproces, vervolgens het transport en de plaatsing van de constructie/het werk. Voor EDC (Electric Daisy Carnival) vertrekken hier dan ongeveer vijftien containers. Nu is er niet zoveel te zien, maar soms staat het hier echt vol. Het zijn dan ook grote constructies. Voor de draagstructuur van Jeff Koons’ kunstwerk “Dugong” hadden we maar liefst negentig ton staal op de parking staan.’
Kan je eens wat meer vertellen over Jeff Koons? Hoe kwam hij bij Y-lines uit Bevel terecht?
Yves: ‘Jeff Koons is een befaamde Amerikaanse sculptuur-artiest. Via AirWorks, een wereldleider in opblaasbare structuren met wie we regelmatig samenwerken, kwam hij bij ons terecht voor het structurele gedeelte van het kunstwerk: de Dugong. Dit kunstwerk werd gerealiseerd in opdracht van het Nationaal Museum van Qatar in Doha, naar aanleiding van een expositie rond de Dugong (zeekoe) in het museum. Onze constructie was 32 meter lang en 24 meter hoog en stond 24 maanden lang in Doha. Het was werkelijk fantastisch om dat tot leven te mogen brengen.’
Welke opleiding heb je eigenlijk gevolgd, Yves?
Yves: ’Ik ben geen technisch ontwerper van opleiding. Ik heb industriële elektronica gestudeerd. Y-lines is een beetje de vrucht van een uit de hand gelopen hobby. Ik belandde in de evenementensector mede door Nic Keirsmaekers alias DJ “De Zoltan”, een gekende Nijlenaar. Ik was met zestien jaar één van zijn eerste techniekers. Ik ging mee fuiven opbouwen, begon flightcases te bouwen – de verpakkings- en transportkisten – en zo kwam ik in Lier terecht bij Phlippo Showlights waar ik een flightcaseafdeling mocht leiden. Ik mocht decors bouwen in het Sportpaleis en werd na een tijdje opgepikt door Studio 100, waar ik studiomeester werd en begon te tekenen. Gedurende tien jaar tekende ik al hun shows technisch uit. Daarna kwam ik terecht bij Wi-Creations in Heist-op-den-Berg, een hele grote speler op wereldvlak. Ze verzorgen tours voor grote artiesten zoals U2 en The Rolling Stones. Ik werd project manager en kwam in aanraking met grote buitenlandse projecten en artiesten. Na drie jaar hard werken bij Wi-Creations was het voor mij niet meer vol te houden. Zowel financieel als fysiek was het enorm zwaar. Mijn toenmalige werkgever gaf me een raad die ik nooit vergeten ben. Hij zei: “Ge werkt als een zelfstandige, maar ge hebt de ballen niet aan uw lijf om een zelfstandige te zijn.” Zes maanden na zijn uitspraak hakte ik de knoop door en ondertussen zijn we 7 jaar verder.’
Hilde: ‘Het was op 1 april 2017 dat Yves besloot om de sprong te wagen. En ik ben hem dan op 1 april 2023 gevolgd. Na 27 jaren dienst bij een Amerikaans bedrijf begon ik voor Y-lines als Office Manager. Met gemengde gevoelens diende ik mijn ontslag in bij CompuMark, waar ik ondertussen toch vrienden had onder de collega’s. Yves zocht iemand om hem te helpen met administratie en facturatie, want tot dan toe deed hij alles zelf. Hij was altijd aan het werk, ook in het weekend. Ikzelf combineerde mijn werk in Antwerpen met de zorg voor de kinderen. Velen waarschuwden ons voor een samenwerking, maar het was de perfecte beslissing voor ons en voor Y-lines. Al moet ik wel aangeven dat het in bepaalde periodes ontzettend hard werken is! Als de deadlines naderen, werkt Yves door van ’s morgensvroeg tot laat in de avond en zelfs nachtwerk is geen uitzondering. Ikzelf ben ook steeds in de weer. Onze dagen zijn altijd te kort.’
Is er een specifiek project waarvan jullie zeggen: ‘Dit was toch wel heel speciaal’?
Yves: ‘Waar ik bijzonder fier op ben, is onze samenwerking met U2 vorig jaar. Alle projecten die we doen zijn fantastisch, ook die voor EDC, maar vorig jaar kregen we de kans om U2 in The Sphere (bolvormige concertzaal) te doen in Las Vegas. Dat was toch wel erg speciaal. Geen supergrote constructie, vier beweegbare palen, maar een fantastische ervaring!’
Hilde: ‘EDC is een jaarlijks weerkerend project, waarvoor we de mainstage bouwen. Qua omvang kan dit festival vergeleken worden met Tomorrowland. Het podium wordt telkens opgebouwd in Las Vegas, waarna het verhuist naar Orlando en dan verder naar Mexico, China, Thailand en Korea. Onze “Celeste”, de grote constructie van een vrouw die we maakten, wordt nu opnieuw in China opgesteld door onze mensen. De maanden voor en tijdens het festivalseizoen zijn ontzettend druk.’
Wat doen jullie in de overlappende periode als er geen festivals aankomen?
Yves: ‘Ik heb altijd wel voorbereidend tekenwerk en Hilde heeft altijd wel administratief werk.’
Hilde: ‘Er is inderdaad altijd wel iets te doen. Leverancierslijsten updaten, stockbeheer en ga zo maar door. We zitten nooit stil.’
Worden alle ideeën altijd aangeleverd of bedenken jullie zelf soms projecten?
Yves: ‘We creëren zelf ook. Ik vertrek liefst van zo weinig mogelijk informatie, zodat ik mezelf creatief kan uitdagen. Ik hou ervan om te zoeken en te sturen. Bij U2 was dat ook echt het geval. Ik kreeg een erg simpele opdracht; vier blinkende en beweegbare tandenstokers op een tekening. Perfect! Heel plezant om dan zelf de palen te kunnen bedenken en in te vullen hoe ze eruit gaan zien.’
Hilde: ‘Ik vind het ook heerlijk dat we telkens een tastbaar resultaat hebben. We kunnen onze realisaties echt tot leven zien komen en dat zorgt ervoor dat het leuk werken is. Ik geloof dat iedereen het hier zo aanvoelt, want de sfeer zit hier echt goed.’
Yves: ‘Zonder een goed team van getalenteerde freelancers is dit alles niet mogelijk. Zo zijn Ken, Jan en Guy er telkens vanaf het begin bij om de projecten mee tot een goed einde te brengen. Naargelang de omvang van het project vullen we aan met lassers en andere gespecialiseerde werkkrachten.’
Y-lines is echt wel een uniek succesverhaal.
Yves: ‘Dank je. We mochten inderdaad prachtige projecten uitwerken, waar we echt wel trots op zijn. Ik denk ook aan de make-up spiegels die we in 2020 mochten uitwerken voor Villa Eugénie, een bedrijf dat alle grote modeshows organiseert in Parijs en Milaan. De spiegels die we daarvoor uitwerkten, worden nog steeds bijbesteld, onlangs nog dertig. Het is wel leuk om waardering te blijven ontvangen.’
Hilde: ‘Ik denk ook nog aan onze rode donut die we in 2022 maakten voor Global Citizen Festival in Parijs. Op dat muziekfestival komen jaarlijks wereldleiders en grote artiesten samen rond de grootste problematieken, van milieu tot vrouwenrechten. Er treden bekende artiesten op zoals Mariah Carey, de Black Eyed Peas, Ed Sheeran en Metallica. Onze donut wordt dit jaar voor de derde keer in New York uitgestald in Central Park. In september vertrekt Yves terug naar New York om alles opnieuw in goede banen te leiden.’
Wat een inspirerend succesverhaal van Y-lines. Een verhaal van warme, bescheiden mensen met grote talenten. Nijlen kan trots zijn.
Mijn toenmalige werkgever gaf me een raad die ik nooit vergeten ben. Hij zei: “Ge werkt als een zelfstandige, maar ge hebt de ballen niet aan uw lijf om een zelfstandige te zijn.