“Ik weet niet hoe goed mijn vorm is momenteel, het zal pas mijn tweede wedstrijd zijn”, zegt Marthe vooraf. “Ik blijf hoofdzakelijk een veldrijdster, maar deze wedstrijd is natuurlijk belangrijk voor mij. Het geeft me een kick als ik voorbij mijn eigen huis rijd, waar de supporters zich in mijn voortuin hebben geïnstalleerd. Ik werd vorige keer ook uitgedaagd om als eerste te passeren thuis. Dat is mij gelukt en heb zo wel wat weddenschappen gewonnen. (lacht). Het enige wat ik me niet kan permitteren, is om in de Flanders Diamond een mindere dag te hebben. Ik wil het echt niet meemaken dat ik mijn fans teleurstel wanneer ze me allemaal zien rijden.”
De Flanders Diamond Tour is niet het type wedstrijd dat Truyen snel zal winnen. “Twee jaar geleden eindigde de wedstrijd in een spurt en werd ik dertigste. Daar was ik wel tevreden over, want ik ben niet traag maar ook geen rasspurtster. Ik denk niet dat ik deze wedstrijd ooit ga winnen, het is moeilijk om hier alleen weg te geraken. Nu moeten we wel tien keer over de kasseistrook van de Bogaertsheide, dat wordt het cruciale punt. Daar gaat het peloton op een lint getrokken worden en moet je zien dat je erbij bent. Niemand gaat op de kasseien willen rijden, iedereen gaat in die goten aan de zijkant fietsen. Dat wordt gevaarlijk voor valpartijen, dus daar zit je best vooraan.
Als ik binnen enkele jaren wat sterker ben en kan koersen bij niet te warm weer, kan ik misschien wel meespelen voor een podiumplaats.” Voor Marthe is de Flanders Diamond Tour nog maar de tweede wegwedstrijd van het seizoen, maar ze heeft natuurlijk al wel een veldritseizoen achter de rug. “Over mijn veldritseizoen ben ik heel tevreden, zeker over de kampioenschappen die ik gereden heb. Op het Belgisch kampioenschap werd ik zesde bij de vrouwen en eerste belofte, dus die titel kon ik verlengen. Op het Wereldkampioenschap in het zand van Oostende eindigde ik negende, dat was echt een straffe prestatie. Wat ook wel belangrijk was, zijn de televisieminuten die ik meepakte.Vooral de sponsors kijken daar natuurlijk naar. Als 21-jarige mag ik natuurlijk niet klagen.” Marthes dagen zijn goed gevuld, want naast wielrennen studeert ze ook nog voor industrieel ingenieur. Een combinatie die wel wat vraagt van haar, maar ze ziet er ook de voordelen van.
“Ik train ongeveer achttien uur per week, dus in het wielrennen kruipt wel wat tijd. Soms is de combinatie met mijn studies voor industrieel ingenieur wel zwaar, maar anderzijds zorgt het ook voor afwisseling. Als ik mijn hoofd wil leegmaken tijdens het studeren, spring ik op de fiets. En als een wedstrijd niet naar wens verlopen is, concentreer ik me op mijn studie, zodat ik dat kan relativeren. Ik weet niet of ik zonder mijn studies meer zou trainen, maar ik zou meer kunnen rusten. En een koers wordt gewonnen in bed, is een gezegde. (lacht).” Prof worden zou op dat gebied een grote vooruitgang zijn. “Dat blijft wel mijn droom, daarvoor ben ik destijds ook gaan koersen. Het is niet evident om prof te worden, maar als ik progressie blijf maken, is het misschien mogelijk. Ik ga ook niet kiezen tussen de weg of het veld, ik doe beide even graag. Ik ben begonnen als veldrijdster maar ondertussen fiets ik even graag op de weg. In kleine wedstrijden moeten top-tien plaatsen erin zitten dit seizoen.
Ik zie de weg zeker niet alleen als voorbereiding op het veld, dan zou het maar saai zijn. Een wedstrijd winnen is me nog nooit gelukt, maar als je niet echt een spurtster bent, is dat ook moeilijk.” Voor de wedstrijd in Nijlen verwacht Marthe ook geen zege, maar om tevreden te zijn hoeft dat ook niet. “Ik ben al blij dat er eindelijk terug wedstrijden zijn en dan zeker met die passages voor mijn huis. Als ik de taken van de ploeg heb volbracht en mezelf heb geamuseerd, zal ik tevreden zijn. En als ik onderweg nog enkele weddenschappen win, kan mijn dag helemaal niet meer stuk.”